Ανάσες κλέβουμε

Ανάσες κλέβουμε

Ζωή φτιαγμένη με καρφί και με σφυρί

σε χέρια που όχι πάντοτε εκτιμούμε.

Κι αν σχεδιάσαμε δική μας διαδρομή,

σ' ένα δωμάτιο την κλείσαμε και ζούμε.

Μια με σιωπή, μια με κραυγή,

ανάσες κλέβουμε και λέμε πως μπορούμε,

πριν λιγοστέψει ο αέρας γύρω μας,

ο τοίχος να γκρεμίσει και να βγούμε.

Δεν ειν' αργά για να σκεφτείς, μικρό κακό.

Κι ούτε μωρός πρέπει να νιώσεις που ως τώρα, 

μες του πνιγμού, να βρεις, τον πανικό,

την πόρτα που 'ναι ακλείδωτη, δεν είχες ώρα.

Ενδόριστος 2010

Καταρράκτης

Καταρράκτης

Αγάπη λίμνης στάσιμης μην αξιωθώ να ζήσω

πιότερο μ' ανεμόμυλους πες να μονομαχήσω.

Ζητά η καρδιά μας ζωντανούς ήχους του καταρράκτη

και στον καθρέφτη δε μπορώ να βλέπω λιποτάκτη.

Ενδόριστος 2010

Κιμωλία

Κιμωλία

Τις φωτεινές τις μέρες δεν τις ξέχασα,

της ίριδας τα χρώματα μπόρεσα ν’ απολαύσω.

Το μαύρο το μελάνι μόνο φύλαξα,

στα γαλανά μας σύννεφα όνειρα να χαράξω. 

Απ’ το δοχείο όμως τώρα, έλα που χύθηκε

κι εγώ φοβήθηκα πως δε θα κατορθώσω, 

χωρίς την πένα και το φόντο που μου χάριζες 

το σκίτσο της ζωής να το τελειώσω. 

Ο φόβος γύρω όλα τα σκοτείνιασε, 

τα σύννεφα μας σκούρυναν κι αυτά. 

Κανένα χρώμα πάνω τους δε φαίνεται 

κι ας είναι απ’ τα πιο φανταχτερά. 

Κι ήρθες εσύ, κάτασπρη κιμωλία 

στο μαυροπίνακα να βάλεις μολυβιά. 

Μου ‘μαθες η ζωή πως θα έχει αξία 

όταν τη βλέπεις με τα μάτια σου κλειστά. 

Ενδόριστος 2010