Αλήθειες, γνώση και σοφία...
Αν οι βαθιές αλήθειες διδάσκονταν μόνο μέσα απ’ αυτόν θα τις μαθαίναμε όλοι μέσα απ’ τα βιβλία ή την προφορική διδαχή. Ούτε καν η γνώση και πολύ περισσότερο η πίστη, δεν έχουν από μόνες τους αυτή την ικανότητα. Τον αντιλαμβανόμαστε μέσα από όλα τα προηγούμενα, τις εμπειρίες, τα ερεθίσματα και κυρίως τις συναισθήσεις μας.
Το μόνο που χρειάζεται είναι ο σοφός δάσκαλος, μέσα ή έξω από εμάς τους ίδιους, για να αφυπνίσει τη συναισθηματική αντίληψη.
Πόσες φορές διαβάζοντας ένα αξιόλογο βιβλίο είπες: "Μα αυτά τα ξέρω κι εγώ αλλά δεν μπορώ να τα εκφράσω"... Μη νομίζεις πως δε γνωρίζεις. Γεννήθηκες γεμάτος αρχέγονη γνώση, μνήμες και σοφία. Ξεπέρασε το φόβο, τον εφησυχασμό και την αδιαφορία που σου κλείνουν τα μάτια. Με θάρρος και ενδιαφέρον βούτα στης αλήθειες της ζωής κι αφέσου αυτές θα σου θυμίσουν ότι ξέρεις να κολυμπάς.
Θα καταλάβεις ότι μπορείς να ενεργείς με την ψυχή όταν καταφέρεις στον προορισμό να φτάνεις πριν ξεκινήσεις. Γιατί αυτή είναι η διάφορα ανάμεσα στην ύλη και το πνεύμα. Με το σώμα ταξιδεύεις πουθενά με καθυστέρηση ενώ με το πνεύμα παντού στη στιγμή... Γιατί η ύλη είναι ατελής, ενώ το πνεύμα εκ φύσεως τέλειο.
Την τελειότητα λοιπόν αν αναζητάς θα την πετύχεις χωρίς αγώνα και αγωνία, μέσα όμως από την δική σου στιγμιαία απόφαση να γίνεις σοφός.
Η διαφορά ανάμεσα στον ανόητο και το σοφό, δεν είναι πως ο ένας κάνει πάντα λάθη και ο άλλος πάντα το σωστό. Είναι ότι ο πρώτος δε μαθαίνει ούτε από τα ίδια του λάθη ενώ ο δεύτερος αναζητά και διδάσκεται διαρκώς απ’ την ορθότητα. Μα ακόμα κι αν μάθεις από τα λάθη το μόνο ίσως που θα καταφέρεις είναι να μην τα επαναλάβεις... Σου φτάνει;
Διδάξου εκτιμώντας τα "δίδακτρα" απ’ αυτούς που σ’ ωφελούν. Και μάθε να εκτιμάς σωστά:
Κάποιον για την ειλικρίνειά του. Μην περιμένεις να ακούσεις στρογγυλεμένες τις αλήθειες του.
Κάποιον για την αντίληψή του. Μην προσπαθήσεις να τον ξεγελάσεις, θα σε καταλάβει.
Κάποιον για το θάρρος του. Μην απαιτείς να σε χαϊδεύει διαρκώς στην πλάτη.
Κάποιον για τις ευαίσθητες κεραίες του. Πρόσεξε γιατί θα καταλάβει τον εγωισμό και τη ματαιοδοξία σου.
Κάποιον για την κρίση του. Υπολόγισε σοβαρά τις συμβουλές του. Κερδισμένος θα βγεις.
Κάποιον για τη σοφία του. Μάθε να ενεργείς με το πνεύμα.
Κάποιον για τα συναισθήματά του. Αναθεώρησε την έννοια της αγάπης...
Ενδόριστος 2011
Η "απλή" αγάπη...
Στη θεωρία τα καταφέρνουμε πάντα καλύτερα από την πράξη. Το ίδιο και όλοι οι άλλοι όμως, κατανόησέ τους λοιπόν αν εισπράττεις λιγότερα απ' αυτά που θα 'θελες. Άλλωστε κανείς δεν πράττει πάντοτε σύμφωνα μ' αυτά που εμείς θα θέλαμε και μας αρέσουν. Ούτε κι εμείς όμως θέλουμε και μας αρέσουν πάντα τα ίδια. Μην κρίνεις εύκολα λοιπόν τα αισθήματα από τις πράξεις.
Ο μωρός βλέπει τις πράξεις των άλλων και αντιγράφει συμπεριφορές. Ο σοφός κρίνει τις προθέσεις τους και αισθάνεται.
Αν είσαι καλοπροαίρετος την ελάχιστη προσφορά, το ενδιαφέρον και το γλυκό χαμόγελο, πρέπει να το ερμηνεύεις σαν αγάπη. Μόνο ο ανόητος κι ο αλαζόνας δε μπορεί να ξεχωρίσει τους κόλακες και τους συμφεροντολόγους. Όλοι οι άλλοι με αυτά τα χαρακτηριστικά αγαπούν...
Η ανασφάλεια κι η θυματοποίηση φέρνει πάντα το αντίθετο αποτέλεσμα. O μεμψίμοιρος και το θύμα δε διεκδικούν την αγάπη, εκνευρίζουν και προκαλούν οίκτο. Στις χρόνιες περιπτώσεις μάλιστα κουράζουν και επιφέρουν την αδιαφορία των άλλων.
Δες την αγάπη που υπάρχει μέσα σου. Είναι περισσότερη απ' όση εσύ και οι γύρω σου σε κάνουν να πιστεύεις...
Μη νιώθεις ενοχές γιατί δε μπορείς να ανταποκρίνεσαι πάντα σ’ αυτά που σου ζητούν ή σε αυτά που νομίζεις εσύ πως οι άλλοι χρειάζονται. Μυθοποιείς έτσι την αγάπη και την κάνεις ηρωική πράξη και απόμακρη. Η αγάπη είναι απλή, εύκολη και δίνει χαρά. Δε θέλει συγχώρεση ούτε θυσίες, κατανόηση θέλει και ενδιαφέρον. Συγχωρεί όποιος είναι πληγωμένος ενώ στην ουσία θα 'θελε να εκδικηθεί και θυσιάζεται το θύμα.
Αν δίνεις συνεχώς «τόπο στην οργή ξεχνώντας» δε θα σου δοθεί ευκαιρία να διδάξεις και να διδαχτείς. Και η αγάπη διδάσκεται. Μίλα με τους άλλους άφοβα για τα «θέλω» σου, για αυτά που δε σου αρέσουν και αυτά που θα σε κάνουν να χαίρεσαι και να μπορείς ν' αγαπάς...
Ο φόβος είναι ο φονιάς της αγάπης και πατέρας όλων των αρνητικών συναισθημάτων και συμπεριφορών. Μην προσπαθείς να γιατρέψεις τον πόνο που θεωρείς σαν αιτία, άφησέ τον να σε δυναμώσει... Το φόβο σου τον ίδιο πολέμησε.
Επούλωσε τις πληγές σου και συμφιλιώσου με τον πόνο που είναι απαραίτητο συστατικό της ζωής. Μάθε να διαχωρίζεις καλά με λογική και συναίσθημα τις έννοιες πόνος και πληγή. Είναι εντελώς αδύνατο ν' αγαπάς πληγωμένος. Νιώθεις θύμα της ίδιας της αγάπης, προσπαθείς να απεξαρτηθείς χωρίς αποτέλεσμα από τη φυσική σου ανάγκη γι' αυτήν και καταφέρνεις μόνο να αδιαφορείς.
Αντέδρασε στην τάση που έχουμε όλοι με το σύγχρονο τρόπο ζωής να αδιαφορούμε. Δείξε το ενδιαφέρον γύρω σου και εκδήλωσε τα συναισθήματα που έχεις μάθει να κρύβεις. Είναι πολυτιμότερα απ' τη θυσία και την προσφορά, ειδικά όταν αυτές συχνά καταντούν τροχοπέδη της αγάπης.
Το αντίθετο της αγάπης είναι η αδιαφορία και όχι το μίσος. Το μίσος είναι το αντίθετο του πάθους. Σκέψου, πρόσεξέ το και αναθεώρησε αυτά που μέχρι χθες πίστευες για την αγάπη, το μίσος, τη φιλία και την έχθρα...
Mην αγαπάς τους εχθρούς σου. Όταν αγαπάς πραγματικά, δεν έχεις εχθρούς. Εχθρούς έχουν μόνο οι αθεράπευτα πληγωμένοι, οι αλαζόνες ή όσοι πάσχουν από μανία καταδίωξης.
Η εκτίμηση, η έλξη, ο πόθος ή κι η αποστροφή ως χαρακτηριστικά που με διαφορετικούς συνδυασμούς και μεγέθη καθορίζουν όλες τις ανθρώπινες σχέσεις, είναι αισθήματα που παράγονται από τους άλλους κι εμείς απλά τα προσλαμβάνουμε ή αντίστοιχα τα εκπέμπουμε. Η αγάπη όμως όπως η χαρά, η γαλήνη και η ευτυχία είναι εσωτερικά μας συναισθήματα και τα ρήματα που προκύπτουν από αυτά δεν έχουν αντικείμενο. Βγάλε λοιπόν το «σε» (ακόμα και το «με») μπροστά από το «αγαπώ». Είναι κοντά στην αλήθεια αλλά ατελής η διατύπωση «αν δεν αγαπήσεις τον εαυτό σου δε μπορείς να αγαπάς και τους άλλους». Το ορθό είναι «αν δεν έχεις αγάπη κι εσωτερική χαρά δε μπορείς ν' αγαπάς». Όταν έχουμε την αγάπη μέσα μας, μας πλημμυρίζει και δεν έχει κατεύθυνση... Αντωνυμίες έχει μόνο ο έρωτας.
Μη μπερδεύεις τον έρωτα με την αγάπη αν δεν καταφέρεις να βγάλεις τις αντωνυμίες από μέσα. Όταν αποφασίσεις να εκπαιδεύσεις αυτό το κομμάτι της αγάπης θα βιώσεις πολύ αλλόκοτα, συναρπαστικά και εντελώς διαφορετικά πράγματα από αυτά που νιώθουν οι πολλοί. Τότε, βάστα γερά, κατανόησε και παράβλεψε τις λοιδορίες, τον αρνητισμό και τον φθόνο όσων δε μπόρεσαν ή δε θέλησαν. Να θυμάσαι πως ο φθόνος δεν έχει αιτία πάντα την κακία. Συχνότερα είναι προϊόν θλίψης.
Εκπαιδεύσου με λογικούς τρόπους στο να καλλιεργείς και να κατανοείς τα δικά σου και των άλλων τα συναισθήματα. Κυρίαρχα αυτό της αγάπης...
Ξέχασε όλους τους μελοδραματικούς στίχους των εμπορικών τραγουδιών και κυρίως τον ανεκδιήγητο ύμνο της αγάπης του «απόστολου Σαούλ» (α' Κορινθίους ιγ') όπου από τα πολλά «ου» μπορείς να μάθεις τι ΔΕΝ είναι αγάπη...
Ενδόριστος 2011
Flight simulator...
Κάπου πήρε το αυτί μου ένα διάλογο... “Γιατί κάποιοι τρομάζουν όταν γνωρίζουν ανθρώπους που τους δίνουν αγάπη” ξεκινούσε, “αυτός που αγαπάει ράβει και δεν ξηλώνει τα φτερά του άλλου”. Κάπως έτσι συνέχιζε...Φτερά που ράβονται και ξηλώνονται. Θαρρείς και μιλούσαν για στολές αγγέλων σε χριστουγεννιάτικη γιορτή. Στο μυαλό μου ήρθε αυτόματα η εικόνα του Ίκαρου και του Δαίδαλου.
Ο άνθρωπος έχει την ικανότητα ν' αγαπά και να πετά και γι αυτό έχει τα δικά του φτερά. Όλοι έχουν τα δικά τους φτερά. Φτερά προέκταση της σάρκας, με το δικό τους μυϊκό σύστημα έστω και αγύμναστο. Φτερά ικανά ν' αντέξουν το βάρος του ιδίου και ενός ακόμα. Αρκετές φορές πολλών ακόμα. Θυμάμαι σα χθες την ιστορία στο αναγνωστικό του δημοτικού όπου τα κουρασμένα χελιδόνια ξεκουράζονταν στο μακρινό τους ταξίδι πάνω στις πλάτες των πελαργών.
Γιατί λοιπόν δεν πετάμε όλοι ενώ τόσο πολύ το θέλουμε... Γιατί φοβόμαστε τα συναισθήματα μας;
Λογικές απορίες που τις περισσότερες φορές εκφράζονται ανάποδα. Γιατί φοβούνται όλοι οι άλλοι ενώ εγώ είμαι έτοιμος;
Υπάρχει απάντηση κι είναι απλή. Δε φοβόμαστε την πτήση. Την προσγείωση φοβόμαστε. Και η προσγείωση ειδικά η ανώμαλη λέγεται πόνος. Απ' όπου κι αν το πιάσεις εκεί καταλήγει…
Πόνος, πόνος, πόνος...
Δε θα ξαναγαπήσω γιατί θα πονέσω! Θαρρείς και πονά η αγάπη. Οι τραγουδοποιοί επιμένουν μόνο για να κάνουν σουξέ. Η μη αγάπη των άλλων μας πονά και το ξέρουμε καλά. Ίσως το Εγώ μας που επιβάλει να μας αγαπούν όπως εμείς θα θέλαμε. Ίσως ο παραλογισμός που δε μας επιτρέπει να καταλάβουμε πως ο καθ' ένας μπορεί να ενεργεί διαφορετικά και να δίνει μόνο απ' αυτά που έχει. Ποτέ δε θα καταφέρεις να κάνεις έναν ψυχρό άνθρωπο τρυφερό, όμως μπορεί να αγαπάει. Ούτε έναν τσιγκούνη γενναιόδωρο. Κι αυτός αγαπάει.
Εμείς όμως, μπορούμε να αγαπάμε; Αυτόν τον ψυχρό, τον τσιγκούνη, τον εγωιστή ή ότι άλλο χειρότερο ή καλύτερο;
Η απάντηση είναι ΟΧΙ. Δεν αγαπάμε ότι δε μας ικανοποιεί. Και γνωρίζουμε καλά πως ΚΑΝΕΙΣ δεν είναι ιδανικός και ΤΙΠΟΤΑ δεν ικανοποιεί.
Σα φίλο ίσως τον ανεχόμαστε. Όμως η ανοχή δεν είναι αγάπη. Δε δένουμε τη ζωή μας μαζί του, είναι και γι αυτόν πιο εύκολο να προσποιηθεί ή να ελέγξει προσωρινά τις αδυναμίες του. Όποιος νομίζει ότι αδικώ τη φιλία του θα τον παρακαλέσω να μοιραστεί με το φίλο ή τη φίλη του 30 μέρες. Προσοχή! Να μοιραστεί...
Σαν ερωτικό σύντροφο; Μα εκεί είναι όλο το μυστικό των πόνων μας. Γιατί αντιμετωπίζουμε τον ερώτα ακριβώς όπως αυτό που ονομάζουμε φιλία... Ανεχόμαστε… Είμαστε μαζί όσο περνάμε καλά… Θέλουμε τον χώρο και τον χρόνο μας… Αφού αυτός δεν είναι ιδανικός γιατί να είμαστε εμείς... Σκέψη κοινής λογικής.
Μονό που ο έρωτας δεν έχει ούτε ανοχή ούτε συμβιβασμό γιατί τότε δεν είναι έρωτας...
Κι όταν καταλάβουμε πως αυτό που πρόκειται να νοιώσουμε είναι δυνατό; Πανικός! Πώς θα κατέβω από τόσο ψηλά; Έκτος αν καταφέρω να κρατήσω μια lite σχέση με lite συναισθήματα... Σκέψη κοινής λογικής.
Η επιθυμία δεδομένη. Να πετάξουμε! Οι επιλογές δύο...
Καθόμαστε σε flight simulator (εξομοιωτή πτήσης) και δείχνουμε τα συναισθήματά μας στέλνοντας τραγουδάκια στο ιντερνέτ απ' το youtube... Πλησιάζουμε τους άλλους με την ασφάλεια της εικονικής πραγματικότητας σε κάθε ευκαιρία και με κάθε τρόπο... Επικοινωνούμε με εξομοιώσεις διάλογου και νιώθουμε μέσω εξομοιωτών συναισθημάτων...
Ή εξοικειωνόμαστε με τον πόνο, ευτελίζουμε το φόβο του ίδιου μας πόνου, ελέγχουμε τις δικές μας συμπεριφορές κι αρχίζουμε να πετάμε! Ξεκινάμε από τις επιλογές και τα λάθη του παρελθόντος. Απ' αυτά που μας πλήγωσαν και πρώτα απ' αυτά που εμείς πληγώσαμε τους άλλους, κυρίως όμως εμάς τους ίδιους. Κάνεις δεν μπορεί να εγγυηθεί πως δε θα πληγωθούμε αύριο ξανά. Μπορούμε όμως να αισθανόμαστε μεγαλύτερη σιγουριά ότι θα αντέξουμε... Κι αγαπάμε!
Τελικά δε θέλει παιδική ψυχή, σύνεση και ωριμότητα θέλει... Ο Δαίδαλος γνώριζε. Ο Ίκαρος την πάτησε.
Ευχαριστώ όσους με το πρόσταγμα “άνοιξε τα φτερά σου και πέτα” κι άλλα μεγάλα λόγια μ' έμαθαν αναγκαστικά να προσγειώνομαι εν μέσω θυέλλης και όχι σε flight simulator. Εκεί παίρνει το χειροκρότημα ο ικανός πιλότος.
Έτσι τολμώ να πετώ…
Ενδόριστος 2009
